My Friendly Neighborhood Review (PS5, PS4, Xbox Series X/S, Xbox One en pc)

Elke zaterdagochtend komen de kinderen en huisvrouwen van Mijn vriendelijke buurt verzamelen rond de bank en kijken naar de poppenshow, De Vriendelijke Buurt. Als je keek Sesam Straat, dan weet je precies waar ik het over heb. Niets ongevaarlijks. Gewoon ouderwets, leuk poppenspel. Na verloop van jaren nemen nieuwe mascottes verjaardagsballonnen en -taarten over. Het budget van de show slinkt nog een beetje totdat de productiestudio van Sunrise TV Studio Lot gedwongen wordt haar deuren voorgoed te sluiten. 

Het leven gaat gewoon door. Mensen zijn begonnen te vergeten De Vriendelijke Buurt. Alsof de show het kan voelen, onderbreken ze op mysterieuze wijze de normale programmering met een laatste aflevering die je nooit zult vergeten. Het begint normaal met dezelfde kleurrijke cast van personages die hun dwaze grappen maken. Al snel wordt echter duidelijk dat dit niet dezelfde gezinsvriendelijke vakantiespecial is waar iedereen van hield. Er is iets helemaal misgegaan, ik bedoel, eten die poppen elkaar op?!

De overweldigend positieve reactie van Steam spreekt voor zich Mijn vriendelijke buurt heeft misschien een enorm potentieel voor een geweldige tijd. Het is een first-person survival-horrorspel dat pas onlangs is uitgebracht voor pc-platforms via Steam en Itch.io, waarbij de consoleversies iets later worden gelanceerd. Benieuwd waar het allemaal om draait? Misschien het goede, het slechte of het lelijke ontdekken voordat je met je hoofd in het spel springt? Wel, doe mee met onze Mijn vriendelijke buurt bekijk hieronder alles wat er te weten valt over de nieuwe game.

Wat is er aan de hand?

Hier ben je, genietend van live-action nieuws op de televisie wanneer deze plotseling flikkert en een poppenshow begint te vertonen. In het begin is het charmant, dus je let er niet op. Het wordt echter snel een wending wanneer de ogenschijnlijk vriendelijke poppen zich beginnen te voeden met elkaars ingewanden. 

Onmiddellijk wordt Gordon O'Brian, een ontevreden klusjesman-in-huur (ook jij, de speler), opgeroepen om deze onzin te stoppen. De nacht nadert. Hij is ontevreden over zijn werkgever. Maar hij smeedt door, in de hoop dat de klus hem niet te veel tijd kost. 

Bij aankomst in de productiestudio van Sunrise TV Studio Lot van de verlaten poppenshow, wordt hij begroet door Ricky the Sock. Oh ja, een echte sok die je herhaaldelijk moet vragen waar je heen kunt om de antenne van de show los te koppelen terwijl hij onvermoeibaar en enthousiast de terugkeer aankondigt van De Vriendelijke Buurt tonen.

Een beetje meer komedie dan horror

Je zou de uitwisseling tussen Gordon en Ricky the Sock moeten bekijken. Het is nogal hilarisch en authentiek poppenspel. Gordon speelt zijn rol uitzonderlijk goed en laat zien hoe onaangedaan hij kan zijn. Terwijl Ricky de Sok vrolijk is en Gordon gewoon wil helpen met broodnodig advies. Hij probeert Gordon ervan te overtuigen de antenne niet los te koppelen, maar Gordon doet alsof het hem niets kan schelen.

Verder in de playthrough volgen het schrijven en de uitvoering dezelfde rasterlijn. Ze zijn bedachtzaam om poppenspel zoveel mogelijk na te bootsen. En de uitvoering is even geweldig. Na Ricky the Sock zul je veel interessante poppen ontmoeten, waaronder Norman the Not Ernie, die normaler lijkt dan de rest, zij het grillig en behoeftig. 

Vanwege hun isolement hebben de meeste andere poppen die je tegenkomt een gewelddadig karakter aangenomen. En ze zijn niet bang om hun bloederige gedachtespinsels hardop te uiten. De ene pop die je ontmoet, leert je tellen door je eigen handen op te eten, terwijl een andere praat over het nemen van je beste vriend en het scheiden van al hun onderdelen in kleine stapels op basis van kleur.

In de beschrijving staat dat dit een survival-horrorspel is, maar de absurditeit van dit alles zou ervoor zorgen dat ik in lachen uitbarstte in plaats van me vast te klampen aan het puntje van mijn stoel. Vaker wel dan niet, Mijn vriendelijke buurt neemt zichzelf niet al te serieus, en dat is misschien wel wat zo groots is aan deze game.

In het onbekende

Er zijn drie belangrijke gameplay-elementen die centraal staan. De eerste is verkenning. Vanaf het begin is het duidelijk dat Ricky the Sock niet veel zal helpen bij het vinden van de antenne, dus je gaat in je eentje de studio's, geluidspodia en zelfs riolen in zonder back-up. Ik had graag gezien dat er iets unieks aan het poppenspelthema was gekoppeld, maar het ingewikkelde ontwerp van de niveaus is nog steeds goed genoeg om me bezig te houden.

Een ding dat vreemd genoeg de verkenningsreis intrigerend hield, was dat ik geen kompas of richtingspijlen had om me te laten zien waar ik heen moest. Integendeel, ik moest mijn omgeving aan mijn geheugen onderwerpen en desnoods mijn weg naar hen terug vinden. De kaart is niet helemaal nutteloos. Die vertelt je in welke kamer je je momenteel bevindt. En welke kamers je nog moet bezoeken om ‘iets’ te ontdekken. Dat iets kan een item zijn dat je nodig hebt om een ​​puzzel te kraken of een hulpbron om in gevechten te gebruiken. Je zult het niet echt weten, tenzij je daarheen gaat. 

Er zijn ook veilige kamers waar je naar zoekt om extra opslagruimte te vinden, te genezen of je voortgang op te slaan. En het wordt lastiger omdat voor genezing of sparen kostbare tokens nodig zijn die je in de verschillende niveaus moet zoeken. Het kan spannende momenten opleveren om te beslissen of u uw gezondheid wilt verzilveren of uw voortgang wilt opslaan. Maar het kan ook een nachtmerrie zijn als je het zat bent en wilt stoppen, maar de veilige kamers niet sneller kunt vinden.

Een puzzel per dag houdt de poppen weg

De volgende zijn puzzels. Ze zijn verrassend matig uitdagend. Zeker, sommige zullen een milliseconde nodig hebben om te kraken, maar voor andere moet je echt even pauzeren en nadenken over de oplossing. Bovendien is er voldoende variatie om de playthrough interessant te houden. 

Is er een aanwijzing die je mist? Heb je het misschien ergens gezien tijdens het verkennen? Je moet die aanwijzing vinden, anders kun je niet verder komen in het verhaal en nieuwe gebieden ontgrendelen. Het is een koopje voor een game als deze, waarbij de locaties die je bezoekt met elkaar verweven zijn om het hele levelontwerp verstandig te maken.

Vechten of vluchten?

Eindelijk hebben we gevechten. Verrassend genoeg (ik heb het gevoel dat ik dat woord een beetje te vaak blijf zeggen), neemt de strijd een Resident Evil speel stijl. Zeker, het is niet bloederig. We zouden niet willen dat er echte kogels rondvliegen in een kindvriendelijke studio. In plaats daarvan heb je speelgoedwapens in alle soorten en maten, van jachtgeweren tot revolvers, die een Rolodex-alfabet gebruiken om gigantische metalen letters op inkomende poppen te schieten.

Als je een marionet neerhaalt, zijn er misschien vier of zo kogels nodig, en ze blijven niet lang liggen. Om nog maar te zwijgen van het feit dat kogels schaars zijn. Dus daar heb je het, een tot nadenken stemmend vechtsysteem dat geen genoegen neemt met hersenloos schieten. Een van de oplossingen is zoeken naar ducttape om gevallen poppen vast te binden. Een andere is om weg te rennen en je te verstoppen. 

Dat laatste is een beetje frustrerend in baasgevechten omdat ik erin slaagde weg te rennen en het aftellen met een van de bazen af ​​te wachten zonder enige repercussie te ondervinden. Blijkbaar is het helemaal oké om uit baasgevechten te komen. Hoe dan ook, de gevechten zijn leuk, gevechten van dichtbij zijn bijna nutteloos, en dat is precies wat ik verwacht van een survival-horrorspel.

Een paar andere "nee's"

Er zijn een paar stemlijnen die ik moest herbeluisteren, waarvan sommige de eerste keer hun werk doen. De tweede is ronduit irritant. Een deel van het gevecht was inconsistent, waarbij er drie of vier kogels nodig waren om een ​​pop neer te halen, en vervolgens vijf of zes kogels om dezelfde neer te halen in de volgende kamer. Dat soort dingen zou me niet zo erg storen, behalve dat kogels vrij schaars zijn en dat het loont om er spaarzaam mee om te gaan.

Af en toe duiken er ook een paar bugs op, zoals ontgrendelde deuren op de kaart die persoonlijk op slot worden weergegeven. Hoewel de kaart niet al te veel verraadt, zijn er een paar momenten waarop je oprecht geen idee hebt van wat je nu moet doen of waar je heen moet, waardoor je doelloos ronddwaalt in de hoop, door een of ander wonder, de oplossing tegen te komen. Dit alles is om dat te zeggen Mijn vriendelijke buurt is lang niet perfect. Toch lijken de onvolkomenheden verwaarloosbaar in vergelijking met de tandwielen die soepel lopen.

Vonnis

Elk element dat de Mijn vriendelijke buurt wheel go around doet dat bijna perfect. Het schrijven en de uitvoering zijn spectaculair en best grappig. Het is het soort donkere humor dat perfect past bij het poppenspelthema van dit spel. Er is ook een slim gameplay-systeem om over te praten dat een manier vindt om je hele spel samen te voegen. 

Elke kamer die je verkent, bevat mogelijk de sleutel om een ​​nieuw gebied te ontgrendelen of heeft het item dat je nodig hebt om te overleven. Mijn vriendelijke buurt is helemaal geen eng spel, wat volgens mij niet de oorspronkelijke bedoeling was. In plaats daarvan creëert het een grillig, spannend avontuur dat beslist meer heeft dan op het eerste gezicht lijkt.